Welkom op de 5 sterren camping
du Château de Chanteloup

In het begin van de 17e eeuw kwam het landgoed in handen van Etienne Godfroy, Sieur de Boisdoublet en nu Heer van Boisrier. Overweldigd door financiële problemen en weigerend zijn schulden te betalen, werd in 1614 beslag gelegd op zijn bezittingen. Op 6 juni van hetzelfde jaar kocht een edelman genaamd Maître Françoys Le Pelletier, raadslid van de koning in zijn parlement en deken van de kapel Saint-Julien in Le Mans, het eigendom voor de som van 7.600 livres. Deze nieuwe eigenaar, die behoorde tot een in de Franse rechterlijke macht vermaarde familie, bezat nu een aanzienlijk landgoed, waarin de heerlijkheden Passay en Boisrier waren samengevoegd.

Aan het einde van de 17e eeuw, in 1689, veranderde het leengoed Boisrier opnieuw van eigenaar. Magdelaine Lair en haar echtgenoot Sir Pierre Hessein waren de nieuwe eigenaars. Deze laatste, een gewezen secretaris van Anne van Oostenrijk, hield “plaids en assisen” in de wijnperserij van Boisrier en in het herenhuis. Dit is de allereerste bekende vermelding van de aanwezigheid van een huis in het leengoed Boisrier. Het ligt bij de vijver en is nu wat wij de Orangerie noemen.

Rond 1700 kwam het landgoed in handen van Louis-Nicolas-François Maurin, schildknaap en adviseur van het Hof van Aiden in Parijs, en zijn echtgenote, Renée Lair, dochter van de Heer van Passay, Jacques Lair. Na hun dood was het de beurt aan hun zoon, Nicolas Guillaume Maurin, om deze landerijen en die van Passay te erven. In 1730 moest deze laatste, nu heer van de twee landgoederen, schatting betalen aan de nonnen van de Visitatie van Le Mans. Het was waarschijnlijk in deze decennia dat het voormalige feodale landhuis werd omgevormd tot een boerderij en dat aan de westkant een klein gebouw werd toegevoegd, bedoeld als serre.

De familie Maurin, die reeds eigenaar was van de heerlijkheid Passay, had geen behoefte aan het adellijke huis bij de vijver. Op de beroemde kaart van Cassini, de eerste topografische en geometrische kaart die het hele koninkrijk Frankrijk weergaf, bleef dit huis echter tot het einde van de 18e eeuw staan. Nicolas Maurin, in januari 1748 gehuwd met Jeanne Bosc, had met haar een zoon, Jean-Baptiste Ogier d’Ivry, die groot-audiancier van Frankrijk werd. De familie Ogier d’Ivry is vandaag de dag nog steeds aanwezig in de Sarthe en bezit het kasteel Chaine de Coeur in Saint-Pavace.

De bouw van het kasteel in 1814

Aan het begin van de 19e eeuw liet de gravin d’Ogier, Marie Louise Eynaud, geboren te Parijs op 18 januari 1763, het huidige château bouwen. Aangezien de oudste zoon reeds het kasteel van Passay bezat, was het kasteel van Chanteloup bestemd voor zijn tweede zoon, Gérault Suzanne Achille, geboren op 7 maart 1790. De gelijkenis van de bouwstijlen doet vermoeden dat de aangrenzende boerderij uit dezelfde periode dateert, of zelfs iets later.

In 1825 breidde burggraaf Achille het domein uit met het ten zuiden gelegen landgoed La Bellanderie, aan de andere kant van de weg. Uit onderzoek dat in 2008 werd verricht door vertegenwoordigers van de Perche Sarthois bleek dat de configuratie van het terrein en het park aanzienlijk was veranderd: uit het kadaster blijkt dat het kasteel aanvankelijk werd omringd door twee gebouwen, waarvan nu nog slechts twee derden van de zuidelijke schuur en de bijgebouwen resteren, alsmede een netwerk van landwegen zeer dicht bij het huis. De familie d’Ogier verkreeg de buitendienststelling van deze wegen na 1837, waarvan het tracé niet meer te achterhalen is, en ondernam werken: het meest zuidelijke gebouw werd afgebroken, de boerderij werd gebouwd en het beboste deel van het park werd sterk uitgebreid en verfraaid met ruiterpaden. Deze verbeteringen aan het terrein verraden een echt verlangen naar privacy voor het gezin.

De Burggraaf d’Ogier overleed te Boisrier op 16 februari 1838. Historici melden dat hij niet bekend stond om zijn intellectuele capaciteiten, maar dat hij niettemin gewaardeerd werd om zijn bedachtzaamheid en zijn levendige salons. Bij zijn dood bestonden de landerijen van Chanteloup uit het kasteel en de reserves, alsmede drie boerderijen, vier landerijen en de molen van Brastelet. Zijn weduwe, Adélaïde de Pantiguy, stierf twee jaar later en liet het landgoed en het kasteel na aan haar twee kinderen. Het kasteel en het landgoed, door de kroniekschrijvers van die tijd “een van de mooiste huizen van het land” genoemd, werden door de familie Ogier aanzienlijk verrijkt.

Zijn zoon, Alfred, de nieuwe burggraaf d’Ogier, erfde het kasteel, maar ook La Brosse, La Bellanderie en La Vinaudière. Vastbesloten om het landgoed te ontwikkelen, liet hij de vijver uitgraven en in 1843 veranderde hij het oude feodale landhuis in een Orangerie door middel van een architectonische herinrichting in de romantische en neogotische geest die toen in de mode was. Op het eerste gezicht lijkt het gebouw op een kapel, maar deze functie wordt tegengesproken door de afwezigheid van een altaar, vervangen door een open haard.
In 1857 kocht kapitein de Tascher het kasteel van de burggraaf van Ogier. Na deze aankoop ontstond er een conflict over de kerkbanken in de dorpskerk die gereserveerd waren voor het landgoed Boisrier, omdat de burggraaf het privilege wilde behouden om op de beroemde rood fluwelen kerkbanken te zitten. Er volgde een krankzinnige procedure, waarbij de bisschop van Le Mans als scheidsrechter optrad, die vervolgens besloot de kerkbanken te schenken aan zijn neef Gustave Ogier, eigenaar van het kasteel Vauguérin, gelegen in de buurt van Bonnétable.

De marabout

De marabout, een klein gebouw in Moorse stijl onderaan het terrein van Chanteloup, werd in de tweede helft van de 19e eeuw gebouwd door kapitein Tascher of een van zijn opvolgers. Ongetwijfeld gevoelig voor de Arabische kunst, moet dit type architectuur zijn aandacht hebben getrokken toen hij in dienst was van een Franse kolonie in Noord-Afrika.

Chanteloup en de oorlog van 1870

Tijdens de oorlog van 1870, waarbij Frankrijk tegen Pruisen was betrokken, vonden op 10 en 11 januari hevige gevechten plaats in de bossen van Chanteloup en op de weg. Tientallen strijders kwamen om en werden begraven onder het oorlogsmonument bij de uitgang van het landgoed. In die tijd werd het kasteel gebruikt als veldhospitaal, een noodzakelijke functie die het mogelijk maakte te voorkomen dat het werd geplunderd.

Aan het begin van de 20e eeuw

Rond 1885 verwierven graaf Octave de Neuflieux en de gravin, geboren Berthe de Vannoise, het landgoed Boisrier. De nieuwe eigenaars waren zeer welgesteld en leefden een weelderige levensstijl. Zij onderhielden het kasteel en de omliggende gronden op een hoog niveau. Een prentbriefkaart (afb.1) illustreert de levensstijl en de werking van het kasteel in die tijd: er werkten veel bedienden onder het gezag van de rentmeester voor de mannen en de vrouw die de leiding had voor de vrouwen. Zij waren allen gehuisvest op het terrein en telden ongeveer vijftien personen: lakeien, tuinlieden, koetsiers, koks, linnenmeisjes en kamermeisjes vormden de huiselijke sfeer van de grote residentie.

Het toegangspaviljoen

Het toegangspaviljoen, dat zich bij de dienstingang van het kasteel bevindt, werd gebouwd door de familie Neuflieux. Hun wapenschild is te zien op de top van de toegangspoort met het motto: “Liever dood dan verval”.
De wet op de scheiding van Kerk en Staat bracht de Gravin van Neuflieux er in 1905 toe een openbare school te stichten in het huidige gemeentehuis, die concurreerde met de openbare dorpsschool. Geliefd door allen, liet zij een zeer goede herinnering na bij de dorpsoudsten die in de jaren zestig graag in haar gezelschap herinneringen ophaalden aan hun jeugd.

In de jaren 1930 kocht een Parijse industriële familie, de Chardin-Pénicauds, het landgoed Boisrier. Het was in die tijd dat de betonnen tennisbaan werd aangelegd, op de plaats van de huidige baan.

In 1955 verkochten zij het eigendom aan een houthandelaar. In die tijd bestond het alleen uit het kasteel, de bijgebouwen en het park, d.w.z. 20 hectare, aangezien de naburige boerderijen aan boeren waren verkocht. De nieuwe eigenaar rooide bijna al het bos van het landgoed, op een paar bomen na, waaronder de prachtige 200 jaar oude plataan die nog steeds het terrein domineert.

Chanteloup vandaag

5 jaar later kocht de familie Souffront het pand om het als vakantiehuis te gebruiken. Het huis werd gerestaureerd en voorzien van centrale verwarming op stookolie met radiatoren ter vervanging van de oude kolengestookte ketel en de warme luchtroosters in de kamers. De eerste jaren vestigde een boerenechtpaar, Berthe en Gustave, dat ook als conciërges optrad, zich op de boerderij en zette de traditionele activiteit van het fokken voort met twee koeien, een varken, kippen, parelhoenders en zelfs fazanten. Omdat zij hun activiteit wilden diversifiëren, begonnen zij bomen te kweken en plantten zij 1500 appelbomen. Aangezien de resultaten echter niet erg bevredigend waren, staakten zij hun activiteiten rond 1970.
Het onderhoud van het kasteel en het landgoed bleek erg duur te zijn, zodat Michel Souffront in 1972 besloot een camping voor tenten en caravans in een deel van het park aan te leggen. Het landgoed werd dienovereenkomstig aangepast en de eetzaal van de kinderen werd een bar, terwijl op de gazons elektrische kiosken floreerden. Twee jaar later werd het zwembad gebouwd, gevolgd door twee andere kleine zwembaden die in 1995 en 2000 werden gebouwd. Het restaurant “Chez Berthe” werd in 1994 gebouwd en in 1996 werden vijf gastenkamers geopend in de vertrekken van de boerderij, waardoor deze van een zekere ondergang werden gered. De Orangerie, een adellijk huis dat een eeuw lang volledig verlaten was, werd in 1996 volledig gerenoveerd. Twee gîtes werden er gebouwd in een landelijke geest. De uitgevoerde werkzaamheden hebben het mogelijk gemaakt de oude 15e en 18e eeuwse baaien te ontdekken. Het toegangspaviljoen, het dak en het koetsiersverblijf (boven de oude stallen) werden eveneens gerenoveerd. Het huis, dat voortdurend wordt onderhouden en verbeterd, wordt nog steeds gebruikt voor familie-evenementen die het dagelijks leven markeren.

In mei 2020 werd het domein verkocht aan de familie Dores, de nieuwe eigenaars die ter plaatse wonen en het domein in zijn natuurlijke, comfortabele en eco-chique geest wensen te behouden en te onderhouden.